Zamyślenie na początek listopada

Takie dwa piękne dni za nami. W uroczystość Wszystkich Świętych wybrałam się wieczorem na cmentarz Rakowicki. Akurat przestało padać, niebo rozgwieździło się, a na ziemi niebiańskie światła odbiły się w niezliczonych światełkach zniczy i świeczek. Pomiędzy tym bogactwem mnóstwo ludzi, ale jakby trochę innych niż zwykle: chodzą wolniej, rozmawiają półgłosem, odpowiadają dzieciom na trudne pytania o przemijalność świata... A wśród nich słychać głosy turystów, obcokrajowców, zafascynowanych pięknym polskim świętem, a raczej polskim sposobem świętowania pamięci o tych, co już odeszli.


A dziś zimny prysznic. Poszłam ja sobie na Wawel, do krakowskiej katedry, aby nawiedzić groby naszych władców, wieszczów, tych, których życie w znaczący sposób złożyło się na naszą dzisiejszą tożsamość. I tu przykra niespodzianka: pilnujący w katedrze młodziutki strażnik zażądał ode mnie... biletu wstępu. Tak, w Dzień Zaduszny aby wejść na cmentarz, jakim jest katedra, trzeba mieć bilet wstępu! Tłumaczenia, że turyści powinni płacić, bo z czegoś trzeba finansować renowację, że większość odwiedzających dziś katedrę przyszło jak do muzeum a nie na cmentarz - choć słuszne w każdym innym dniu - dziś wydają się wysoce niestosowne.